„Hoi buurvrouw!” hoor ik naast me. Ik rem net wat te abrupt en mijn fiets komt met een schok tot stilstand. Vanaf de loopplank snelt de buurvrouw op ons af. „Jullie zijn toch van de Tenax?” Ze wijst naar ons schip, dat voor dat van haar ligt. „Ja, klopt”, zeg ik. „Jullie oudste is toch 4 jaar?” „Ja klopt”, zeg ik weer, nog niet begrijpend waar dit naartoe gaat.
„Wil je morgen misschien meerijden naar het schippersschooltje in Krimpen?” biedt de buurvrouw aan. „Daar breng ik mijn kinderen ook heen.” „Oh, wat leuk!” antwoord ik, „wij liggen morgen nog een dagje stil, dus dat kan. Wil je morgen naar school, Luc?” Ik kijk over mijn schouder naar Lucas, die achter op de fiets zit. Op zijn gezicht verschijnt een blije glimlach.
„Nou, dat is dan afgesproken”, zeg ik lachend. De volgende ochtend sta ik Lucas’ schooltas in te pakken. Als ik aan de wal had gewoond, zou ik dit inmiddels al heel wat ochtenden gedaan hebben, maar nu voelt het onwennig. Sinds hij 4 is, geef ik Lucas zelf les, dit wordt zijn eerste dag op het schippersschooltje. Ik smeer zijn boterham met wat extra beleg, snijd de banaan en kiwi met net wat meer liefde en stop een paar snoepjes in zijn broodtrommel.
Om tien over acht lopen we samen door het gangboord richting de steiger. Daar gaat hij dan. Voor mijn idee heeft hij in de afgelopen nacht een transformatie ondergaan van een kersverse kleuter naar een heuse schoolpuber. Met zijn korte, maar toch lange benen en zijn kleine, maar toch zo grote tas loopt hij met een ietwat gespannen, maar toch blij snoetje richting de auto van onze buurvrouw.
De spanning stijgt als we aankomen bij het schippersinternaat in Krimpen aan den IJssel. Hier zit de school, waar alle schipperskinderen heen mogen als hun schip in de buurt ligt. Ze zijn zonder aanmelding van te voren welkom, heerlijk ongedwongen. De ene keer zitten er vijf kinderen in de klas, de andere keer vijftien.
Als de juf naar ons toekomt, vertel ik dat Lucas hier voor het eerst is. ,,Wat leuk! Kom, we gaan samen een naamkaartje maken. Wil je met de schepen spelen of liever kleien? En terwijl ik me ergens toch voorbereid had op vloeiende tranen en een volgesnotterde zakdoek, mengt Lucas zich opgewekt tussen de kinderen. Ik moet het doen met een kus in zijn haren en twee keer roepen bij de deur om een ”doei” terug te krijgen.
„Hier wil ik sowieso nog een keer heen, mam”, is het eerste wat ik die middag hoor. Maar dat gaat zomaar niet. De volgende dag start de motor weer, dan vertrekken we en is zijn moeder de juf. Het lot van een schipperskind. Gelukkig vindt hij dat ook leuk, hoor ik na afloop uit de mond van mijn heuse schoolpuber. En ik geef hem een 10.
Als echte landrot uit Kootwijkerbroek stapt Joanke van der Wal na haar trouwen aan boord van een binnenvaartschip. Terdege vaart een stukje mee.
beeld: Tineke van der Eems
